Ustawy ubezpieczeniowe
Wybrane przepisy - kodeks cywilny
Kodeks cywilny
Art. 5. Nie
można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym
przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego.
Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie
prawa i nie korzysta z ochrony.
Art. 6. Ciężar
udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego
wywodzi skutki prawne.
Art. 58. § 2. Nieważna
jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
Art. 353. § 1. Zobowiązanie
polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik
powinien świadczenie spełnić.
§ 2. Świadczenie
może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.
Art. 353. § 1. Strony
zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania,
byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze)
stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Art. 354. § 1. Dłużnik
powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób
odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia
społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje -
także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.
§ 2. W taki sam sposób powinien
współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel.
Art. 355. § 1. Dłużnik
obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach
danego rodzaju (należyta staranność).
§ 2. Należytą staranność
dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej
określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.
Art. 361. § 1. Zobowiązany
do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa
działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
§ 2. W powyższych granicach, w braku
odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody
obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści,
które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Art. 362. Jeżeli poszkodowany
przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej
naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności,
a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.
Art. 363. § 1. Naprawienie
szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez
przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej
sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego
było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne
trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia
w pieniądzu.
§ 2. Jeżeli naprawienie szkody ma
nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona
według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne
okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej
chwili.
Art. 442. § 1. Roszczenie
o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu
z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział
się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże
termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym
nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.
§ 2. Jeżeli szkoda
wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody
ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia
przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się
o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
§ 3. W razie wyrządzenia szkody na
osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem
lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o
szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
§ 4. Przedawnienie roszczeń osoby
małoletniej o naprawienie szkody na osobie nie może skończyć się wcześniej
niż z upływem lat dwóch od uzyskania przez nią pełnoletności.
Art. 444. § 1. W
razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie
szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie
poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć
z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany
stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do
innego zawodu.
§ 2. Jeżeli poszkodowany
utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo
jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia
na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody
odpowiedniej renty.
§ 3. Jeżeli w chwili
wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu
może być przyznana renta tymczasowa.
Art. 445. § 1. W
wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać
poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego
za doznaną krzywdę.
§ 2. Przepis powyższy stosuje się
również w wypadku pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia
za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania
się czynowi nierządnemu.
§ 3. Roszczenie o zadośćuczynienie
przechodzi na spadkobierców tylko wtedy, gdy zostało uznane
na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego.
Art. 446. § 1. Jeżeli
wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła
śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien
zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł.
§ 2. Osoba, względem której
ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od
zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do
potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych
zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego.
Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły
dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z
okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.
§ 3. Sąd może ponadto
przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie,
jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji
życiowej.
Art. 4461. Z
chwilą urodzenia dziecko może żądać naprawienia szkód doznanych
przed urodzeniem.
Art. 447. Z
ważnych powodów
sąd może na żądanie poszkodowanego przyznać mu zamiast renty lub jej
części odszkodowanie jednorazowe. Dotyczy to w szczególności
wypadku, gdy poszkodowany stał się inwalidą, a przyznanie jednorazowego
odszkodowania ułatwi mu wykonywanie nowego zawodu.
Art. 448. W
razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje
dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia
pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią
sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie
od innych środków
potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3
stosuje się.
Art. 449. Roszczenia
przewidziane w art. 444-448 nie mogą być zbyte, chyba że są już
wymagalne i że
zostały uznane na piśmie albo przyznane prawomocnym orzeczeniem.
Art. 471. Dłużnik obowiązany
jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego
wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie
jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności
nie ponosi.
Art. 472. Jeżeli ze szczególnego
przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik
odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności.
Art. 474. Dłużnik odpowiedzialny
jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania
osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również
osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. Przepis
powyższy stosuje się także w wypadku, gdy zobowiązanie wykonywa przedstawiciel
ustawowy dłużnika.
Art. 476. Dłużnik dopuszcza
się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin
nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu
przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w
spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które
dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
Art. 477. § 1. W
razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać, niezależnie od wykonania
zobowiązania, naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki.
§ 2. Jednakże gdy
wskutek zwłoki dłużnika świadczenie utraciło dla wierzyciela całkowicie
lub w przeważającym stopniu znaczenie, wierzyciel może świadczenia
nie przyjąć i żądać naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania.
Art. 481. § 1. Jeżeli
dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego,
wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby
nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było
następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności
nie ponosi.
Art. 805. § 1. Przez
umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności
swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia
przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się
zapłacić składkę.
§ 2. Świadczenie ubezpieczyciela
polega w szczególności na zapłacie:
1) przy
ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą
wskutek przewidzianego w umowie wypadku;
2) przy ubezpieczeniu osobowym
- umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w
razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.
§ 3. Do renty z umowy ubezpieczenia
nie stosuje się przepisów kodeksu niniejszego o rencie.
§ 4. Przepisy art.
3851-3853 stosuje się odpowiednio, jeżeli ubezpieczającym jest osoba
fizyczna zawierająca umowę związaną bezpośrednio z jej działalnością
gospodarczą lub zawodową.
Art. 806. § 1. Umowa
ubezpieczenia jest nieważna, jeżeli zajście przewidzianego w umowie
wypadku nie jest możliwe.
§ 2. Objęcie ubezpieczeniem okresu
poprzedzającego zawarcie umowy jest bezskuteczne, jeżeli w chwili
zawarcia umowy którakolwiek ze stron wiedziała lub przy zachowaniu
należytej staranności mogła się dowiedzieć, że wypadek zaszedł lub
że odpadła możliwość jego zajścia w tym okresie.
Art. 807. § 1. Postanowienia
ogólnych warunków ubezpieczenia lub postanowienia umowy
ubezpieczenia sprzeczne z przepisami niniejszego tytułu są nieważne,
chyba że dalsze przepisy przewidują wyjątki.
§ 2. (uchylony).
Art. 808. § 1. Ubezpieczający
może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Ubezpieczony może
nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do
określenia przedmiotu ubezpieczenia.
§ 2. Roszczenie o zapłatę składki
przysługuje ubezpieczycielowi wyłącznie przeciwko ubezpieczającemu.
Zarzut mający wpływ na odpowiedzialność ubezpieczyciela może on podnieść
również przeciwko ubezpieczonemu.
§ 3. Ubezpieczony
jest uprawniony do żądania należnego świadczenia bezpośrednio od
ubezpieczyciela, chyba że strony uzgodniły inaczej; jednakże uzgodnienie
takie nie może zostać dokonane, jeżeli wypadek już zaszedł.
§ 4. Ubezpieczony może żądać by ubezpieczyciel
udzielił mu informacji o postanowieniach zawartej umowy oraz ogólnych
warunków ubezpieczenia w zakresie, w jakim dotyczą praw i obowiązków
ubezpieczonego.
§ 5. Jeżeli umowa ubezpieczenia nie
wiąże się bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową ubezpieczonej
osoby fizycznej, art. 3851-3853 stosuje się odpowiednio w zakresie,
w jakim umowa dotyczy praw i obowiązków ubezpieczonego.
Art. 809. § 1. Ubezpieczyciel
zobowiązany jest potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia.
§ 2. Z zastrzeżeniem
wyjątku przewidzianego w art. 811, w razie wątpliwości umowę uważa
się za zawartą z chwilą doręczenia ubezpieczającemu dokumentu ubezpieczenia.
Art. 810. (uchylony).
Art. 811. § 1. Jeżeli
w odpowiedzi na złożoną ofertę ubezpieczyciel doręcza ubezpieczającemu
dokument ubezpieczenia zawierający postanowienia, które odbiegają
na niekorzyść ubezpieczającego od treści złożonej przez niego oferty,
ubezpieczyciel obowiązany jest zwrócić ubezpieczającemu na
to uwagę na piśmie przy doręczeniu tego dokumentu, wyznaczając mu
co najmniej 7-dniowy termin do zgłoszenia sprzeciwu. W razie niewykonania
tego obowiązku zmiany dokonane na niekorzyść ubezpieczającego nie
są skuteczne, a umowa jest zawarta zgodnie z warunkami oferty.
§ 2. W braku sprzeciwu
umowa dochodzi do skutku zgodnie z treścią dokumentu ubezpieczenia
następnego dnia po upływie terminu wyznaczonego do złożenia sprzeciwu.
Art. 812. § 1.
(uchylony).
§ 2. (uchylony).
§ 3. (uchylony).
§ 4. Jeżeli umowa ubezpieczenia
jest zawarta na okres dłuższy niż sześć miesięcy ubezpieczający
ma prawo odstąpienia od umowy ubezpieczenia, w terminie 30 dni,
a w przypadku gdy ubezpieczający jest przedsiębiorcą w terminie
7 dni, od dnia zawarcia umowy. Odstąpienie od umowy ubezpieczenia
nie zwalnia ubezpieczającego z obowiązku zapłacenia składki za okres,
w jakim ubezpieczyciel udzielał ochrony ubezpieczeniowej.
§ 5. Jeżeli umowa zawarta jest na
czas określony, ubezpieczyciel może ją wypowiedzieć jedynie w przypadkach
wskazanych w ustawie, a także z ważnych powodów określonych
w umowie lub ogólnych warunkach ubezpieczenia.
§ 6. (uchylony).
§ 7. (uchylony).
§ 8. Różnicę między treścią
umowy a ogólnymi warunkami ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązany
jest przedstawić ubezpieczającemu w formie pisemnej przed zawarciem
umowy. W razie niedopełnienia tego obowiązku ubezpieczyciel nie może
powoływać się na różnicę niekorzystną dla ubezpieczającego.
Przepisu nie stosuje się do umów ubezpieczenia zawieranych
w drodze negocjacji.
§ 9. Przepisy § 5 i 8 stosuje
się odpowiednio w razie zmiany ogólnych warunków ubezpieczenia
w czasie trwania stosunku umownego. Nie uchybia to stosowaniu w takim
przypadku przepisu art. 3841.
Art. 813. § 1. Składkę
oblicza się za czas trwania odpowiedzialności ubezpieczyciela. W przypadku
wygaśnięcia stosunku ubezpieczenia przed upływem okresu na jaki została
zawarta umowa, ubezpieczającemu przysługuje zwrot składki za okres
niewykorzystanej ochrony ubezpieczeniowej.
§ 2. Jeżeli nie umówiono
się inaczej, składka powinna być zapłacona jednocześnie z zawarciem
umowy ubezpieczenia, a jeżeli umowa doszła do skutku przed doręczeniem
dokumentu ubezpieczenia - w ciągu czternastu dni od jego doręczenia.
Art. 814. § 1. Jeżeli
nie umówiono się inaczej, odpowiedzialność ubezpieczyciela
rozpoczyna się od dnia następującego po zawarciu umowy, nie wcześniej
jednak niż od dnia następnego po zapłaceniu składki lub jej pierwszej
raty.
§ 2. Jeżeli ubezpieczyciel ponosi
odpowiedzialność jeszcze przed zapłaceniem składki lub jej pierwszej
raty, a składka lub jej pierwsza rata nie została zapłacona w terminie,
ubezpieczyciel może wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym
i żądać zapłaty składki za okres, przez który ponosił odpowiedzialność.
W braku wypowiedzenia umowy wygasa ona z końcem okresu, za który
przypadała niezapłacona składka.
§ 3. W razie opłacania składki w ratach
niezapłacenie w terminie kolejnej raty składki może powodować ustanie
odpowiedzialności ubezpieczyciela, tylko wtedy, gdy skutek taki przewidywała
umowa lub ogólne warunki ubezpieczenia, a ubezpieczyciel po
upływie terminu wezwał ubezpieczającego do zapłaty z zagrożeniem,
że brak zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania spowoduje
ustanie odpowiedzialności.
Art. 815. § 1. Ubezpieczający
obowiązany jest podać do wiadomości ubezpieczyciela wszystkie znane
sobie okoliczności, o które ubezpieczyciel zapytywał w formularzu
oferty albo przed zawarciem umowy w innych pismach. Jeżeli ubezpieczający
zawiera umowę przez przedstawiciela, obowiązek ten ciąży również
na przedstawicielu i obejmuje ponadto okoliczności jemu znane. W razie
zawarcia przez ubezpieczyciela umowy ubezpieczenia mimo braku odpowiedzi
na poszczególne pytania, pominięte okoliczności uważa się za
nieistotne.
§ 2. Jeżeli w umowie
ubezpieczenia zastrzeżono, że w czasie jej trwania należy zgłaszać
zmiany okoliczności wymienionych w paragrafie poprzedzającym, ubezpieczający
obowiązany jest zawiadamiać o tych zmianach ubezpieczyciela niezwłocznie
po otrzymaniu o nich wiadomości. Przepisu tego nie stosuje się do
ubezpieczeń na życie.
§ 21. W razie zawarcia umowy ubezpieczenia
na cudzy rachunek obowiązki określone w paragrafach poprzedzających
spoczywają zarówno na ubezpieczającym, jak i na ubezpieczonym,
chyba że ubezpieczony nie wiedział o zawarciu umowy na jego rachunek.
§ 3. Ubezpieczyciel nie ponosi odpowiedzialności
za skutki okoliczności, które z naruszeniem paragrafów
poprzedzających nie zostały podane do jego wiadomości. Jeżeli do naruszenia
paragrafów poprzedzających doszło z winy umyślnej, w razie
wątpliwości przyjmuje się, że wypadek przewidziany umową i jego następstwa
są skutkiem okoliczności, o których mowa w zdaniu poprzedzającym.
Art. 816. W
razie ujawnienia okoliczności, która pociąga za sobą istotną zmianę prawdopodobieństwa
wypadku, każda ze stron może żądać odpowiedniej zmiany wysokości składki,
poczynając od chwili, w której zaszła ta okoliczność, nie wcześniej
jednak niż od początku bieżącego okresu ubezpieczenia. W razie zgłoszenia
takiego żądania druga strona może w terminie 14 dni wypowiedzieć umowę
ze skutkiem natychmiastowym. Przepisu tego nie stosuje się do ubezpieczeń
na życie.
Art. 817. § 1. Ubezpieczyciel
obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc
od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.
§ 2. Gdyby wyjaśnienie w powyższym
terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela
albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno
być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu
należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.
Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić
w terminie przewidzianym w § 1.
§ 3. Umowa ubezpieczenia lub ogólne
warunki ubezpieczenia mogą zawierać postanowienia korzystniejsze dla
uprawnionego niż określone w paragrafach poprzedzających.
Art. 818. § 1. Umowa
ubezpieczenia lub ogólne warunki ubezpieczenia mogą przewidywać,
że ubezpieczający ma obowiązek w określonym terminie powiadomić ubezpieczyciela
o wypadku.
§ 2. W razie zawarcia umowy ubezpieczenia
na cudzy rachunek obowiązkiem określonym w paragrafie poprzedzającym
można obciążyć zarówno ubezpieczającego, jak i ubezpieczonego,
chyba że ubezpieczony nie wie o zawarciu umowy na jego rachunek.
§ 3. W razie naruszenia z winy umyślnej
lub rażącego niedbalstwa obowiązków określonych w paragrafach
poprzedzających ubezpieczyciel może odpowiednio zmniejszyć świadczenie,
jeżeli naruszenie przyczyniło się do zwiększenia szkody lub uniemożliwiło
ubezpieczycielowi ustalenie okoliczności i skutków wypadku.
§ 4. Skutki braku zawiadomienia ubezpieczyciela
o wypadku nie następują, jeżeli ubezpieczyciel w terminie wyznaczonym
do zawiadomienia otrzymał wiadomość o okolicznościach, które
należało podać do jego wiadomości.
Art. 819. § 1. Roszczenia
z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech.
§ 2. (uchylony).
§ 3. W wypadku ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela
o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu
przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności
za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania
bądź nienależytego wykonania zobowiązania.
§ 4. Bieg przedawnienia roszczenia
o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie
ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego
ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia,
w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie
oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia.
Art. 824. § 1. Jeżeli
nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie
stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela.
§ 2. Jeżeli po zawarciu
umowy wartość ubezpieczonego mienia uległa zmniejszeniu, ubezpieczający
może żądać odpowiedniego zmniejszenia sumy ubezpieczenia. Zmniejszenia
sumy ubezpieczenia może także z tej samej przyczyny dokonać jednostronnie
ubezpieczyciel, zawiadamiając o tym jednocześnie ubezpieczającego.
§ 3. Zmniejszenie sumy ubezpieczenia
pociąga za sobą odpowiednie zmniejszenie składki począwszy od dnia
pierwszego tego miesiąca, w którym ubezpieczający zażądał zmniejszenia
sumy ubezpieczenia lub w którym ubezpieczyciel zawiadomił ubezpieczającego
o jednostronnym zmniejszeniu tej sumy.
Art. 824. § 1. O
ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez
ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od
poniesionej szkody.
§ 2. Jeżeli ten sam przedmiot ubezpieczenia
w tym samym czasie jest ubezpieczony od tego samego ryzyka u dwóch
lub więcej ubezpieczycieli na sumy, które łącznie przewyższają
jego wartość ubezpieczeniową, ubezpieczający nie może żądać świadczenia
przenoszącego wysokość szkody. Między ubezpieczycielami każdy z nich
odpowiada w takim stosunku, w jakim przyjęta przez niego suma ubezpieczenia
pozostaje do łącznych sum wynikających z podwójnego lub wielokrotnego
ubezpieczenia.
§ 3. Jeżeli w którejkolwiek
z umów ubezpieczenia, o jakich mowa w § 2, uzgodniono,
że suma wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia może
być wyższa od poniesionej szkody, zapłaty świadczenia w części przenoszącej
wysokość szkody ubezpieczający może żądać tylko od tego ubezpieczyciela.
W takim przypadku dla określenia odpowiedzialności między ubezpieczycielami
należy przyjąć, że w ubezpieczeniu, o którym mowa w niniejszym
paragrafie, suma ubezpieczenia równa jest wartości ubezpieczeniowej. |